Η Σταυρούλα Βουτυράκου δείχνει τη φιλανθρωπική δράση της με διάφορους τρόπους και πάντα βρίσκεται στο πλευρό όσων έχουν πραγματική ανάγκη.
Φιλόλογος στο επάγγελμα, πρόεδρος της ΕΚΟ Ειδικής Αγωγής και Δια Βίου Μάθησης, και Διευθύντρια Δια Βίου Μάθησης της Unesco, η Σταυρούλα Βουτυράκου χωρίς δεύτερη σκέψη βρέθηκε στα σύνορα Ρουμανίας-Ουκρανίας για να βοηθήσει με τον δικό της τρόπο στην ανθρωπιστική αποστολή του «Άλλου ανθρώπου».
Η Σταυρούλα Βουτυράκου γράφει για την εμπειρία της στο womansmagazine.gr και μοιράζεται μαζί μας πρωτόγνωρες εικόνες.
Η φωτογραφία ενός παιδιού μόνου, θλιμμένου αγκαλιά με το αρκουδάκι του και ένα θολό φόντο από πίσω γεμάτο ερείπια ήταν αυτό που αποτέλεσε για μένα την αφορμή να συμμετέχω σε αυτή τη σπουδαία πρωτοβουλία του ‘Άλλου ανθρώπου’ και να συνδράμω στην ανθρωπιστική αποστολή στα σύνορα Ρουμανίας – Ουκρανίας.
Χωρίς δεύτερες σκέψεις χωρίς κανένα φόβο και ενδοιασμό αποφάσισα να βοηθήσω ενεργά σε αυτή την κινητοποίηση και να προσφέρω όπως μπορώ. Σίγουρα οι συνθήκες ήταν δύσκολες.
Ήμασταν μία πολύ μεγάλη ομάδα εθελοντών από 20 έως και 60 ετών από τους οποίους με δυσκολία γνώριζα 2-3 άτομα. Αυτό όμως δεν με απέτρεψε, ούτε το ταξίδι με πούλμαν που κράτησε 32 ώρες μέχρι να φτάσουμε στον τελικό προορισμό μας,ούτε ο φόβος ,η ανασφάλεια των συνθηκών πολέμου που θα αντιμετωπίζαμε. Μέσα μου έκαιγε η φλόγα της προσφοράς, της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης. Η έννοια του εθελοντισμού και το καθήκον που μου υπαγόρευε το λειτούργημά του εκπαιδευτικού.
Οργανωμένοι σε ομάδες μέσα από βάρδιες που γίνονταν με πολλή όρεξη και πολύ αγάπη προσφέραμε φαγητό, φάρμακα και είδη πρώτης ανάγκης σε χιλιάδες συνανθρώπους μας κυρίως γυναίκες και παιδιά που το είχαν ανάγκη.
Γίναμε όλοι μία μεγάλη ομάδα ενωθήκαμε με εθελοντές από όλο τον κόσμο με νοσηλευτές, πυροσβέστες ,γιατρούς, ψυχολόγους κι όλους όσους έρχονταν να συνδράμουν.
Η κινητοποίηση και η ανταπόκριση όλων στο κάλεσμα αυτό ήταν συγκινητική.Δεν είχε χρώμα φύλο και πολιτική ταυτότητα.Ήμασταν όλοι μαζί ενωμένοι, μία ομάδα για να απαλύνουμε των πόνο των προσφύγων, προσφέρουμε αγάπη για να υπηρετήσουμε τις αρχές του εθελοντισμού.
Τρεις εικόνες είναι αυτές που θα μου μείνουν αξέχαστες στο μυαλό.
Η πρώτη είναι η εικόνα μιας γυναίκας που περπατούσε τρεις ή τέσσερις ημέρες μέσα στο κρύο μέχρι να φτάσει στα σύνορα.Τ α δάκρυα της είχαν παγώσει στο πρόσωπό της απο το κρύο και όταν ήρθε κοντά μας να της προσφέρουμε ένα ζεστό ρόφημα το βλέμμα της ήταν ακόμα πιο παγωμένο,σχεδόν διάφανο από τον πόνο.
Η δεύτερη είναι αυτή μιας ηλικιωμένης γυναίκας που βρισκόταν σε απόγνωση, μόνη,ταλαιπωρημένη κουβαλώντας σε μία βαλίτσα όλα της τα υπάρχοντα, που πάλευε να συνεννοηθεί με τα μάτια, που ντρεπόταν και έκλαιγε γιατί ήταν αναγκασμένη να ζητήσει φαγητό και κάτι ζεστό να φορέσει.
Και η τρίτη είναι αυτή που με έκανε στην κυριολεξία να αρρωστήσω με πυτρετό την επόμενη μέρα και αυτό όχι γιατί ήταν μία θλιβερή εικόνα αντιθέτως ήταν μία εικόνα γεμάτη χαμόγελα, χαρούμενα πρόσωπα μικρών παιδιών από 6 έως 15 χρόνων μέσα σε ένα πούλμαν που γελούσαν, έπαιζαν μαζί μας, μας χαιρετούσαν, μας αγκάλιαζαν, όμως εμείς ξέραμε ότι αυτά ήταν παιδιά χωρίς γονείς πλέον, ήταν παιδιά που εκτός από την ορφάνια τους θα είχαν να αντιμετωπίσουν πολλά προβλήματα στο μέλλον, ήταν παιδιά που όλοι εμείς έχουμε καθήκον να προστατέψουμε, ήταν παιδιά όλων μας…
Αυτές τις εικόνες θα τις κουβαλάω πάντα μαζί μου και και θα μου δίνουν δύναμη να συμμετέχω σε κάθε είδους αντίστοιχες πρωτοβουλίες αλλά και να διδάσκω και στους δικούς μου μαθητές την έννοια της προσφοράς και του εθελοντισμού.
Αυτές οι αξίες καθορίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη και θα πρέπει να μάθουμε στα παιδιά μας… τους μελλοντικούς πολίτες αυτού του κόσμου να τις εκτιμούν και να τις υπηρετούν.
